Në 25 nëntor të vitit 1970, shkrimtari i famshëm japonez Yukio Mishima vrau veten në mënyrën tradicionale samurai, nga seppuku. Kjo vetëvrasje rituale pasoi atë që zakonisht përshkruhet si një grusht shteti, por që në fakt ishte një fjalim para ushtarëve drejtuar Forcave të Vetëmbrojtjes së Japonisë (ushtria zyrtare japoneze, faktikisht asgjë më shumë se një forcë policore ndihmëse e Ushtrisë Amerikane. ) dhe popullit japonez në tërësi (nëpërmjet një versioni të shkruar të tij) ndërsa ushtria e tij private Tatenokai (Shoqëria Mburoja) merr peng një oficer në selinë e FVJ-së. Në fjalimin e tij, Mishima bëri thirrje për një refuzim të sistemit politik të imponuar nga aleatët në Japoni pas Luftës së Dytë Botërore, për një rilidhje me traditën e nderit të luftëtarëve aristokratë japonezë në vend që të binte pre pas materializmit të promovuar amerikan si edhe për rivendosjen e Perandorit të Japonisë si qendra politike dhe shpirtërore e vendit. Mishima ishte një ultra-nacionalist, duke shprehur pikëpamjet e tij në romane dhe tregime të shkurtra si Patriotizmi, Kuajt e arratisur, ose në shkrime si Manifesti Antirevolucionar, Mbrojtja e Kulturës, etj, dhe në aktet e tij (si debati i tij kundër studentëve të së majtës të Universitetit të Tokios ). Por pse po interesohet Pozicioni i Tretë Shqiptar për Mishiman? Cila është lidhja mes Mishimas dhe Shqipërisë që e justifikon këtë interes? Për studiuesin japonez Kazuhiko Yamamoto, konceptet etike ultra-nacionaliste të Mishimas, të cilat sillen rreth etikës së luftëtarëve të përkushtuar ndaj mbrojtjes së komunitetit të tyre, kanë ngjashmëri strukturore me etikën e gjetur në Kanunin e Lekë Dukagjinit, të cilin ai e quan "etika e gjakut". Kështu, ky artikull do të citojë "Studimin mbi konceptet etike të shkrimtarit japonez Yukio Mishima, ultra-nacionalist" të Kazuhiko Yamamoto dhe do ta komentojë atë për të nënvizuar se si ultra-nacionalizmi i Mishimas ka vlerë për nacionalizmin shqiptar dhe ATP.
Së pari, duhet të paraqitet konteksti. Kazuiko Yamamoto e paraqet Mishiman si “të dëshpëruar që japonezët po humbnin shpirtin dhe moralin tradicional të kombit” dhe teorinë e tij të ultra-nacionalizmit si me “një logjikë paradoksale, e cila duket se lidhet me konceptet etike të një shoqërie pa pushtet shtetëror“. Në të vërtetë, vlerat kryesore të promovuara në Japoni pas Luftës së Dytë Botërore janë materialiste: sigurimi i një jete të gjatë dhe të rehatshme është kështu qëllimi i vetëm. Mishima e kuptoi se ajo që mund të blihet dhe shitet është e pavlerë, se një shoqëri e bazuar vetëm në dëshirën materiale është e drejtuar drejt rrënimit. Në vend të kësaj, nderi ishte vlera kryesore e shoqërisë japoneze të para Luftës së Dytë Botërore: nderi nuk mund të blihet dhe për shkak se vdekja duhej të zgjidhej mes çnderimit apo jetës, koncepti i nderit është i lidhur me çështjet e jetës dhe vdekjes, pra me atë që tejkalon materialin këtu dhe tani. Por meqenëse Perandori i Japonisë nuk është më qendra politike dhe shpirtërore e popullit japonez, vlera aristokratike e nderit po zhduket. Kjo për Japoninë është e ngjashme me një situatë të vakumit të pushtetit, interregnum-it ose anarkisë: gjendja normale e gjërave është e prishur. Prandaj ultra-nacionalizmi i Mishima-s lidhet kaq shumë me një shoqëri pa pushtet shtetëror. Kjo situatë është edhe ajo në të cilën ndodhet Shqipëria: Komunizmi e hodhi Shqipërinë pas vitit 1944 në materializmin më të poshtër të mundshëm, duke e nxitur atë e duke ua hequr shqiptarëve të drejtën për të zotëruar çdo gjë, dhe në fund duke falimentuar kombin, duke krijuar kështu individë të shtyrë vetëm nga pasionet e ndyra materiale (diçka e dukshme edhe sot). Një citim nga Fashizmi dhe Shpirti Shqiptar i Lazer Radit do të nxjerrë në pah përbuzjen fillestare të shqiptarëve (dhe veçanërisht të malësorëve që iu referuan Kanunit) për materialin: “Pasunija per shqiptarin e maleve âsht relative. Kurse TRIMNIJA, BESA, NDERI E BURRNIJA janë absolute. Mospasja e cilsinave të gjithë vorfnin ma të mjerueshme: » shkëputjen e atij fisi prej « LOGUT TË BURRAVE dhe e banimit të para të gjithëve. Puna âsht kështu : pasunija « materiale », diferenca shoqnore nga pikpamja e pasunis, nder shqiptaret e maleve t'ona, nuk ka randsi te madhe ; — per t'a ka ma teper vlere pasunja « morale », ajo qe perfshin te gjitha virtytet e rraces — KJO PASUNI SHPIRTI ÇMOHET. Tue vërejtë nga kjo pikpamje, shofim se dy oxhaqe: oxhaku i pasun nga pikpamja « materiale », naltësohet në një shkallë që është në një sferë të njajtë, me nji oxhak tjetër ma të vorfen nga pikpamja « materiale », në qoftë se virtytet heroike i kanë të njillojta. Në mes të ktyne dy oxhaqeve lidhen « MIQSINA ». Pra, ashtu si në Japoninë aristokratike, shoqëria tradicionale shqiptare rrotullohej rreth nocionit të nderit si vlera më e lartë dhe Kanuni e kodifikoi shoqërinë shqiptare në përputhje me rrethanat. Por kjo botë është shkatërruar në Shqipëri dhe Japoni nën petkun e përparimit dhe fitores (fitorja ekonomike e Japonisë pas 1945 dhe pseudo “progresi” social në Shqipëri ku ligji i nderit u zëvendësua nga mosbesimi i përgjithshëm për shkak të tradhtisë dhe terrorit komunist). Ashtu si Mishima, ne i konsiderojmë vlerat e përjetshme shqiptare të shprehura në Kanun si të papajtueshme me rendin politik të pas vitit 1945 të imponuar mbi kombet tona.
Për Kazuiko Yamamoto, konceptet etike të Mishima-s mund të gjenden më qartë në librat e mëposhtëm: Mbrojtja e Kulturës, Logjika e një revolucioni moral, Manifesti kundër-revolucionar, Dielli dhe çeliku. Mund të shtojmë gjithashtu Mbi incidentin e 26 shkurtit dhe veçanërisht Hagakure-n e tij: Etika Samurai dhe Japonia Moderne (një koment mbi një udhëzues shpirtëror dhe praktik për luftëtarët japonezë), sepse Hagakure ishte baza e botëkuptimit tradicional japonez në një mënyrë shumë të ngjashme se si Kanuni ishte për malësorët shqiptarë. Formati i Hagakures, kryesisht një grumbull situatash dhe reflektimesh të një samurai, mund të krahasohet me tregimet që ilustrojnë pika të Kanunit (nganjëherë ku përfshihen Skënderbeu dhe Lekë Dukagjini). Por më e rëndësishmja, Hagakure shfaq thelbin e Bushido-s (udha e luftëtarit), kodin moral të samurait dhe si i tillë mund të krahasohet me Kanunin që ekspozoi kodin moral të shqiptarëve.
Para se të vazhdojmë më tej, duhet të përmendim edhe Logjikën e një Revolucioni Moral të Mishima-s të paraqitur si më poshtë nga studiuesi japonez: “Mishima admiron oficerët e rinj të Incidentit të 26 shkurtit, kryengritjes më të madhe ushtarake në Japoninë moderne, e cila ndodhi në vitin 1936. Oficerët e rinj të Ushtrisë Perandorake Japoneze, të inatosur për korrupsionin e politikanëve, zyrtarëve dhe sipërmarrësve, të cilët treguan pak simpati ose aftësi për t'u marrë me gjendjen e vështirë të fshatarëve të varfër të goditur nga moti katastrofik në Japoninë veriore, sulmuan zyrtarët e lartë të qeverisë me 1400 këmbësori ushtarake dhe morën kontrollin e zonës qendrore të Tokios në një përpjekje për të bërë Perandorin të marrë drejtimin e Japonisë. Megjithatë, këta oficerë u mundën sepse Perandori, i zemëruar me ata që kishin vrarë këshilltarët e tij të ngushtë, refuzoi të pranonte kërkesat e tyre dhe dha një urdhër ushtarak për të shtypur kryengritjen menjëherë”. Kjo ngjarje është shumë e ngjashme me Kryengritjen e Delvinës të vitit 1937 në Shqipëri, gjatë së cilës autori neoshqiptarist Ismet Toto dhe vëllai i tij Et'hem (ish-ministër i brendshëm) u revoltuan jo për të rrëzuar mbretin Zogu, por për të hequr qafe klikën e korruptuar dhe të paaftë të mbetjeve osmane që ndikoi te mbreti dhe paralizoi Kombin. Ismet Toto madje përmend qëndrimin japonez për të justifikuar veprimet e tij gjatë gjyqit të tij: “Kryengritja që bëri im vëlla, larg nga të qënit tradhti kundra Mbretit, për të cilin ai ka pasur respekt dhe admirim të thellë gjer sa pat frymë, është një vepër heroike, nje vetësakrifikim si ai që bëjnë idealistat japonezë, kur binden se tjetri ka faj, është më në fund një dackë morale e madhe për të gjithë ata shqiptarë që kanë për qëllim të fundit të jetës së tyre sigurimin e rrogës dhe të mirëqenies personale.”. Tjetri i gabuar është këtu Perandori i Japonisë: “Sipas Mishimas, oficerët e rinj ishin të destinuar për disfatë, sepse duhej të prisnin që Perandori-zot të pranonte kërkesat e tyre. [...] Ata nuk mund të bënin gjë tjetër veçse të prisnin me durim që Perandori të njihte përkushtimin e tyre vetëmohues ndaj tij.” Po kështu, me dënimin me vdekje të Ismet Totos (ndërsa Et’hemi kishte vrarë veten gjatë kryengritjes) revolta e Delvinës dështoi dhe mund të thuhet për arsye pothuajse të ngjashme me incidentin japonez. Për ATP-në kjo revoltë është akti më idealist i historisë moderne shqiptare, ashtu si incidenti i 26 shkurtit është për Japoninë sipas Mishimas.
Tani, në lidhje me ultra-nacionalizmin e Mishimas, Kazuiko Yamamoto e përmbledh atë si më poshtë: "Japonia është një komunë kulturore, e themeluar mbi bazën e sistemit të farefisnisë. Konsiderohet të jetë një grup i madh farefisnor në të cilin u bashkuan grupe relativisht të vogla farefisnore, si familjet e gjera. Japonia, e cila është një entitet etik, përfaqësohet nga "forma" e quajtur Perandori, i cili fiton hyjninë me ritualin e madh të ofrimit të ushqimit me ngjitjen në fron dhe e rinovon atë në ritualin e Festivalit për Provën e Re çdo vit. Ritualet, të cilat perandorët i kanë kryer vazhdimisht që nga kohërat e lashta, garantojnë vazhdimësinë e përkohshme të komunës. Komuna kulturore e japonezëve, e cila duket sikur është e mbuluar nga një kupolë e quajtur "Perandori", është një hapësirë lirie, në të cilën mund të pranohen edhe disa lloje anarkie. Për sa kohë që komuna kulturore e japonezëve ekziston me një vlerë etike, ajo ka detyrimin të vazhdojë të ekzistojë në botë. Nëse rrezikohet ekzistenca e saj, luftëtarët e komunës duhet të dalin në mbrojtje të saj. Prandaj, ajo ka etikën e një komune luftëtarësh, e cila admiron aktet e trimërisë dhe vetëmohimit. Një luftëtar, i cili vdes në betejë duke mbrojtur komunën, mund të kapërcejë veten dhe të bashkohet me Perandorin, i cili është një prift suprem i komunës, si dhe një entitet hyjnor që përfaqëson vazhdimësinë e jetës komunale. Dhuna në mbrojtje të komunës konsiderohet si një forcë etike, sepse komuna është një njësi etike. Mbrojtja e komunës me mish e gjak është një akt nderi dhe krenarie për luftëtarët. Përderisa lufta kundër armikut në mbrojtje të komunës konsiderohet një akt etik, vrasja e armikut është gjithashtu një akt etik, megjithëse një veprim i tillë mund të çojë në anarki […]”.
Dhe e krahason me etikën e Kanunit: “Themeli i komunës që tregon Kanuni dhe Mishima është “gjaku”; pra lidhja e gjakut. Për sa i përket Kanunit, komuna e "gjakut" i referohet sistemit farefisnor të shpi-vllazni-fis, ndërsa për Mishimën, komuna kulturore e japonezëve. Komunat e tilla nuk drejtohen nga sundimtari, por nga kryetari që përfaqëson komunën, ritualet e të cilit garantojnë vazhdimësinë e përkohshme të komunës. Për sa i përket Kanunit, shefi i referohet një patriarku ose një prijësi të grupit farefisnor, ndërsa për Mishiman, do të thotë Perandori. Një komunë e zhvilluar mbi bazën e "gjakut" ka një detyrim absolut etik për të ruajtur ekzistencën e saj në komunitet. Sa i përket Kanunit, bashkësia nënkupton shoqërinë fisnore, ndërsa për Mishiman, bashkësinë ndërkombëtare të kombeve. [...] Qëllimi përfundimtar i komunave të "gjakut" është të vazhdojnë të ekzistojnë. Çdo veprim i një anëtari të komunës, i ndërmarrë për të ruajtur dhe lulëzuar komunën, supozohet të jetë etik, ndërsa çdo veprim që dobëson dhe dëmton komunën është joetik. Duke qenë se një komunë e bazuar në "gjak" nënkupton përsëritjen e pafund të "gjakut", parimet e saj janë në kundërshtim me konceptet e progresit […]. Për shkak se konfliktet e brendshme zgjidhen nga vetë komuna, e cila lejohet të marrë çdo vendim me njëfarë arbitrariteti, komuna konsiderohet si një hapësirë lirie. [...] Për sa i përket Kanunit, komunat e tjera janë shpi-vllazni-fis, ndërsa për Mishimën, janë komunat kulturore të kombeve të tjera. [...] Për të ruajtur ekzistencën e komunës në komunitet, luftëtarët duhet të ngrihen për të luftuar për mbijetesën e komunës. [...] Kur një luftëtar vdes në betejë, ai do të shkrihet me "gjakun" e komunës. Nderi i të vdekurve kthehet nga fitorja e komunës dhe të vdekurit qetësohen nga ritualet e kryera nga komuna.”
Në të vërtetë, për Kazuiko Yamamoto, etika e ultra-nationalizmit të Mishima është shumë e ngjashme me atë të Kanunit për shkak të disa pikave kyçe që strukturojnë pikëpamjen tradicionale të popujve japonezë dhe shqiptarë. Për të përmendur disa: marrëdhëniet fisnore kanë një rëndësi të madhe, komuniteti tejkalon individët duke përfshirë të gjallët dhe të vdekurit, ka një detyrim etik për të ruajtur fisin, etosi i luftëtarëve vlerësohet shumë, nderi lidhet me fjalët e thëna, paganizmi dhe adhurimi i të parëve janë të përhapura, etj. Studiuesi japonez ka shumë të drejt kur përmend paganizmin dhe adhurimin e të parëve si të përhapura në Kanun, sepse nën sipërfaqen e një kodi ligjor, esenca e Kanunit është pagane dhe shprehet në botëkuptimin e Kanunit, dhe kjo është e rëndësishme për të kuptuar tiparet e Kanunit. Kazuiko Yamamoto krahason ritualet e bëra nga Perandori i Japonisë me rekomandimet e Kanunit për pritjen e mysafirëve. Kanuni ka ruajtur besimin pagan të lashtë se në disa raste Perënditë (ose themeluesi ose të parët e fisit, të cilet shpesh konsiderohen si Perëndi) vizitojnë njerëzit në formën e mysafirëve, kështu që ndarja e drekës dhe lidhja e besës janë detyrim për të bashkuar me Perënditë të parët dhe kështu për të ruajtur marrëdhëniet e mira me ta e për të përfituar nga të mirat e tyre. Kjo konsiderohet si një sjellje nderuese, kështu që veprimet sakrilegjike (si shkelja e besës së shenjtë) rrezikojnë tërë fisin dhe konsiderohen si çnderuese, duke mohuar nderin e të ofenduarit që i lejon atij të përfitojë nga të mirat e Perëndive. E vetmja zgjidhje në këtë rast është rikthimi me gjak të nderit të humbur, sepse nderi është çështje jetike. Studiuesi francez specialist i indo-europianeve Jean Haudry theksoi se forma më e hershme e njohur e paganizmit indo-europian përfshinte një ftesë rituale të Perëndive nga kreu i fisit në shtëpinë e tij për të forcuar miqësinë duke ndarë një drek së bashku. Kjo strukturë është shumë e ngjashme me atë që ndodh nën sipërfaqen e Kanunit. Megjithatë, edhe pse nuk është indo-europian, duket se ritualet e kryera nga Perandori i Japonisë, ku ai fton të parët e tij për të ndarë një drek, janë shumë të ngjashme me këtë praktikë të lashtë indo-europiane.
Në Japoni, feja pagane e Shinto-s përqendrohet në natyrën hyjnore të Perandorit dhe ritualet e shenjta që ai kryen janë shumë të rëndësishme. Mishima pohon se të gjitha problemet e tanishme të Japonisë (politika e korruptuar, lakmia, mungesa e qëllimit, shfarosja, pasiguria kombëtare) vijnë nga fakti që Perandori nuk është më zyrtarisht një Perëndi e gjallë. Ultra-nationalizmi i Mishimës nuk ishte promovimi i imperializmit zgjerues të Japonisë, por i sistemit përandorak si një shembull i gjallë për tu ndjekur apo për të qenë një japonez i mirë dhe një njeri i mirë. Përqendrimi jo në monarkun individual por në sistemin perandorak e afron Mishimën me autorë si Joseph de Maistre ose Julius Evola. Sa i përket Shqipërisë, i vetmi që mund të krahasohet me statusin sakral në njëfarë mase të ngjashme me vizionin e Mishimës për Sistemin Perandorak është Skënderbeu. Skënderbeu, siç kemi përmendur disa herë, tregoi një dimension sakral me përdorimin e elementeve dhe simboleve të marrë nga paganizmi indo-europian (dhe veçanërisht paganizmit shqiptar) dhe përmbledh identitetin shqiptar, duke qenë kështu ylli ynë polar i përjetshëm, shembulli për të ndjekur. Mos ndjekja e këtij ylli polar ka rrënuar kombin tonë me shumë probleme të ndryshme dhe ende të vazhdueshme. Mishima shkruan se një ushtri japoneze e vërtetë (në kundërshtim me FVJ-në) duhet të jetë e përkushtuar për "mbrojtjen e historisë, kulturës dhe traditës japoneze që qendron në Perandorin." Kështu që ai krijoi Shoqatën e Mbrojtjes. Përcaktimi i ATP-së është të jetë një lloj Shoqate Mbrojtëse e përkushtuar në mbrojtjen e historisë, kulturës, traditës dhe identitetit shqiptar që qëndron në Skënderbeun.
Për të përfunduar, ajo që duket si një paralelizëm i pazakontë mes ultra-nationalizmit të Mishimës dhe Kanunit të Maleve të Shqipërisë është në fakt shumë e shpjegueshme nga pikëpamjet e ngjashme të rrënjosura në Traditë (siç e përcakton Evola) që formuan Shqipërinë dhe Japoninë deri vonë. Kazuiko Yamamoto përshkruan këtë realitet kur shkruan se "Një shoqëri pa pushtet shtetëror, që e vlerëson më shumë fjalën e folur sesa atë të shkruar, mund të konsiderohet të jetë një shoqëri e botës mitologjike. Nëse qëndrueshmëria e komunës kulturore japoneze është e garantuar nga përsëritja e ritualeve të kryera nga Perandori, atëherë nuk është një komunë e botës historike, por një komunë e botës mitologjike." Prandaj ultra-nationalizmi i Mishimës mund të paraqesë karakteristika aq të ngjashme me Kanunin, dhe disa ngjashmëri mes Japonisë dhe Shqipërisë mund të dallohen (si ngjarjet e 26 shkurtit dhe revolta e Delvinës në 1937). Vizioni ultra-nationalist i Mishimës kështu mund të jetë një udhëzues për një rinovim të nacionalizmit shqiptar duke e ndihmuar ate të përputhin thelbin e etikës të Kanunit siç e dallon Kazuiko Yamamoto. Mishima mbrojti identitetin japonez si një fat që nuk mund të shmanget: dikush mund të jetë denjë për të ose jo. Ky është gjithashtu vizioni i ATP për identitetin shqiptar: është vetëm një pikë fillestare nga e cila dikush mund të bëhet i denjë për emrin shqiptar. Dhe kjo varet shumë nga etika.
Studiuesi japonez vëren: "Konceptet etike të Mishimës [...] duken se janë një logjikë e pranishme dhe e aplikueshme jo vetëm në shoqërinë japoneze, por në shoqëri dhe kombet e të gjithë botës." Në fakt, nëse Kanuni shqiptar është vetëm shembulli i fundit që mbijeton i një etike të përbashkët indo-europiane (në artikuj të tjerë, Kazuiko Yamamoto vëren se etika e Kanunit dhe e Iliadës dhe Odises janë të njëjta), mund të shërbejë ndoshta si bazë për të rinovuar etikën tradicionale europiane për të mbrojtur më mirë identitetin tonë europian të përbashk.
Edhe pse tingëllon paradoksale të referohemi te një autor japonez për të rinovuar nacionalizmin tonë, duhet të kujtojmë se në disa raste duhet të udhëtoj larg për të njohur më mirë vetveten. Ky shënim i autorit nacionalist i bardhë Greg Johnson mbi debatin e Mishimës me studentët majtist të Universitetit të Tokios është një këshillë e vlefshme për të gjithë europianët: "Në një moment, [Mishima] i thotë audiencës se nëse nuk e dinë çfarë do të thotë të jesh japonez, duhet të shkojnë jashtë vendit për një kohë." Greg Johnson gjithashtu vë në dukje se duke vrarë veten, Mishima dëshmoj se ishte i gatshëm të vdiste për të mbrojtur identitetin japonez dhe i tregoj të gjithë nacionalistëve se si devotshmëria për një qëllim duhet të shfaqet, kështu që ata mund të kenë frymëzim për të sakrifikuar kohë, energji dhe lumturinë personale për të përshkuar të mira më të mëdha dhe të preferojnë vdekjen sesa turpin. Kjo ishte gjithashtu qëndrimi i patriotëve tanë që sakrifikuan gjithçka që kishin për të ndërtuar kombin tonë (nga Oso Kuka te Mid’hat Frashëri). Siç deklaroi Ismet Toto në gjyqin e tij, vëllai i tij besonte " se shqiptarët arrijtën një të tillë shkallë demoralizimi sa kurkush nuk guxonte më të bëjë zë dhe kështu gënjeshtra dhe korrupsioni filluan të shtien rënjë të thella dhe të rrezikshme. Nga këto e shumë shkaqe të tjera, që s’është nevoja t’i rradhis këtu, ai besonte se dikush duhet të bënte një sakrificë që të kish kuptimin e një proteste morale, që të provonte se ata që duan këtë Atdhe me gjithë shpirt, kur u mbushet mendja se Atdheu ka nevojë për sakrificë, e bëjnë. Dhe im vëlla ju fut rrezikut dhe u sakrifikue në një mënyrë aq të thjeshtë dhe aq të pastër sa çuditi shumicën e shqiptarëve që rrojnë për të ngrënë e rritur fëmijë." Kjo ishte gjithashtu sakrifica e Yukio Mishimës.
(English)
On November 25, 1970, the famous Japanese writer Yukio Mishima killed himself in the traditional samurai fashion, by seppuku. This ritual suicide followed what is described usually as a coup but which was in fact a speech in front of soldiers directed to the Japan Self-Defence Forces (the official Japanese army, but in fact nothing more than a police force auxiliary to the US Army) and to the Japanese people as a whole (through a written version of it) while his private army Tatenokai (the Shield Society) kept an officer hostage at Japan SDF’s headquarters. In his speech, Mishima called for a rejection of the political system imposed by the Allies on Japan after the Second World War, for a reconnection with the Japanese aristocratic warrior tradition of honour instead of falling for American promoted materialism, and for the restoration of the Emperor of Japan as the political and spiritual center of the country. Mishima was an ultra-nationalist, expressing his views in novels and short stories like Patriotism, Runaway horses, or in writings like Anti-Revolutionary Manifesto, the Defence of Culture, etc, and in his acts (like his debate against Tokyo University’s leftist students). But why is the Albanian Third Position interested in Mishima? What is the link between Mishima and Albania that justifies this interest? For Japanese scholar Kazuhiko Yamamoto, Mishima’s ultra-nationalist ethical concepts, which revolve around the ethos of warriors devoted to the defence of their community, have structural similarities to the ethics found in the Kanun of Lekë Dukagjin, which he calls “the ethics of the blood”. This article will thus quote Kazuhiko Yamamoto’s “Study on the Ethical Concepts of the Japanese Writer Yukio Mishima, Ultra-nationalist” and comment it to highlight how Mishima’s ultra-nationalism has worth for Albanian nationalism and the ATP.
(To quickly present the Kanun of Lekë Dukagjin to non-Albanian readers, the Kanun is the traditional oral law of northern Albania. It is attributed to Skanderbeg’s contemporary Lekë III Dukagjin, although it is clear that it predates him. The Kanun for Albanian Highlanders (malësor) had and still has more weight than any secular or religious law, and it functioned as a way for them to keep their identity, customs, life style, etc, thus enabling our Highlanders to organise in the mountains and be de facto independent from the Ottomans. Thus, the Kanun can be regarded as a pure fragment of the Albanian Spirit.)
First, the context must be presented. Kazuiko Yamamoto presents Mishima as “deploring that the Japanese were losing the traditional spirit and morality of the nation” and his theory of ultra-nationalism as having “a paradoxical logic, which seems to be related to the ethical concepts of a society without state power”. Indeed, the main values promoted in Japan after the Second World War are materialistic: securing a long and comfortable life is thus the sole goal. Mishima understood that what can be bought and sold is worthless, that a society based on material desire alone is doomed. Honour was instead the main value of pre Second World War Japanese society: honour cannot be bought and because death was to be preferred to dishonour, the concept of honour is therefore related to matters of life and death, so to what transcends the material here and now. But since the Emperor of Japan is no more the political and spiritual center of the Japanese people, the aristocratic value of honour is vanishing. This for Japan is akin to a situation of power vacuum, interregnum, or anarchy: the normal state of things is disrupted. Hence why Mishima’s ultra-nationalism relates so much to a society without state power. This situation is also the one in which Albania finds itself: Communism threw Albania after 1944 in the vilest materialism possible, exciting it by depriving Albanians of the right to own anything and ultimately bankrupting the nation, thus creating individuals driven solely by vile material passions (something visible even today). A quote from Lazer Radi’s Fascism and the Albanian Spirit will highlight the original disdain of Albanians (and especially of the Highlanders that referred to the Kanun) for the material: “Wealth for the Albanians of the mountain is relative. But Courage, Besa, Honour and Virility are absolute. The lack of these qualities causes the most miserable fate: it causes exclusion of one’s family from the ‘space dedicated to Men’ and makes this family be look down by everyone. It is like this: ‘material’ property, the social difference from the point of view of property, among the Albanians of our mountains, does not matter much; — for them the ‘moral’ wealth, which includes all the virtues of the race, has more value — THIS WEALTH OF THE SOUL IS PRECIOUS. From this point of view, we can picture two families: a rich family from the ‘material’ point of view is praised on the same level and in the same way as another family poorer from the ‘material’ point of view if their heroic virtues are the same. Between the two families ‘FRIENDSHIP’ is created.” So, like in aristocratic Japan, the traditional Albanian society revolved around the notion of honour as the highest value and the Kanun codified Albanian society accordingly. But this world has been destroyed in Albania and Japan under the guise of progress and victory (post 1945 economic victory for Japan and pseudo social “progress” in Albania where the law of honour was replaced by general mistrust due to Communist treachery and terror). Like Mishima, we regard the eternal Albanian values expressed in the Kanun as incompatible with the post 1945 political order imposed on our nations.
For Kazuiko Yamamoto, Mishima’s ethical concepts can be found more clearly in the following books: Defence of Culture, The logic of a moral revolution, Counter-revolutionary manifesto, Sun and Steel. We can add also On the February 26th incident and especially his Hagakure: Samurai Ethic and Modern Japan (a comment on a spiritual and practical guide for the Japanese warriors) because the Hagakure was the basis of the traditional Japanese worldview in a very similar way that the Kanun was for the Albanian Highlanders. The Hagakure’s format, mainly a gathering of situations and reflexions of a samurai, can be compared to the stories that illustrated points of the Kanun (sometimes involving Skanderbeg and Lekë Dukagjin). But more importantly, the Hagakure displays the essence of Bushido (the way of the warrior), the moral code of the samurai and as such it can be compared to the Kanun which exposed the moral code of the Albanians.
Before moving on we must also mention Mishima’s The Logic of a Moral Revolution presented as follows by the Japanese scholar : “Mishima admires the young officers of the February 26th Incident, the largest military uprising in modern Japan, which occurred in 1936. The young officers of the Imperial Japanese Army, resenting the corruption of politicians, officials, and entrepreneurs, who showed little sympathy or ability to deal with the plight of the poor peasants hit by catastrophic weather in northern Japan, attacked the high officials of the government with 1400 foot soldiers and took control of the central area of Tokyo in an attempt to make the Emperor take the helm of Japan. However, these officers were defeated because the Emperor, angry with those who had killed his close advisors, refused to accept their demands and gave a military order to crush the uprising immediately.” This event is very similar to the Delvina Revolt of 1937 in Albania, during which Neoshqiptarist author Ismet Toto and his brother Et’hem (former interior minister) revolted not to overthrow king Zogu but to get rid of the corrupt and incompetent clique of Ottoman leftovers that influenced the king and paralysed the Nation. Ismet Toto even mention the Japanese attitude to justify his actions during his trial: “The insurrection that my brother made, far from being treason against the King, for whom he had deep respect and admiration until his last breath, is a heroic deed, a self-sacrifice like that which the Japanese idealists make, when they are convinced that the other is misguided, it is finally a big moral blow for all those Albanians whose ultimate goal in life is to secure a salary and personal well-being.” The misguided other is here the Emperor of Japan: “According to Mishima, the young officers were destined for defeat because they had to wait for the Emperor-god to accept their demands. […] They could do nothing but wait patiently for the Emperor to recognize their selfless devotion to him.” Likewise, with Ismet Toto being sentenced to death (while Et’hem had killed himself during the insurrection) the Delvina revolt failed and one could say for reasons almost similar to the Japanese incident. For the ATP this revolt is up to date the most idealistic act of modern Albanian history, as the February 26th incident is for Japan according to Mishima.
Now, about Mishima’s ultra-nationalism Kazuiko Yamamoto sums it up as follows: “Japan is a cultural commune, founded on the basis of the kinship system. It is considered to be a huge kin group into which relatively small kin groups, such as extended families, coalesced. Japan, which is an ethical entity, is represented by »the form« called the Emperor, who obtains divinity by the Great Food Offering Ritual upon ascending the throne and renovates it in the ritual of the Festival for the New Tasting every year. The rituals, which the Emperors have repeatedly performed since ancient times, guarantee the temporal continuity of the commune. The cultural commune of the Japanese, which looks as though it is covered by a dome called »the Emperor«, is a space of freedom, in which even some kinds of anarchy may be accepted. As long as the cultural commune of the Japanese exists with an ethical value, it has an obligation to continue to exist in the world. If its existence is threatened, the warriors of the commune must come to its defense. Therefore, it has the ethos of a warrior’s commune, which admires acts of valor and self-sacrifice. A warrior, who dies in battle defending the commune, can transcend himself and be united with the Emperor, who is a supreme-priest of the commune as well as a divine entity representing the continuity of communal life. Violence in defense of the commune is regarded as an ethical force, because the commune is an ethical entity. Defending the commune with one’s own flesh and blood is an act of honor and pride for warriors. Insofar as fighting the enemy in defense of the commune is deemed an ethical act, killing the enemy is also an ethical act, though such action can lead to anarchy […]”.
And he compares it to the Kanun’s ethic: “The foundation of the commune indicated by the Kanun and by Mishima is »blood«; that is, consanguinity. As for the Kanun, the commune of »blood« refers to the kinship system of shpi-vllazni-fis, while for Mishima, it means the cultural commune of the Japanese. Such communes are presided over not by the ruler, but by the chief representing the commune, whose rituals guarantee the temporal continuity of the commune. As for the Kanun, the chief refers to a patriarch or a chieftain of the kin group, while for Mishima, it means the Emperor. A commune developed on the basis of »blood« has an absolute, ethical obligation to preserve its existence in the community. As for the Kanun, the community means the tribal society, while for Mishima, it means the international community of nations. […] The ultimate purpose of the communes of »blood« is to continue to exist. Any action of a member of the commune, taken to safeguard and flourish the commune, is supposed to be ethical, while any action that weakens and harms the commune is unethical. Given that a commune based on »blood« connotes the endless repetition of »blood«, its principles are in opposition to the concepts of progress […]. Because internal conflicts are settled by the commune itself, which is allowed to make any decision with some arbitrariness, the commune is considered to be a space of freedom. […] As for the Kanun, other communes are shpi-vllazni-fis, while as for Mishima, they are the cultural communes of other nations. […] In order to keep the existence of the commune in the community, the warriors must stand up to fight for the survival of the commune. […] When a warrior dies in battle, he will merge with the »blood« of the commune. The honor of the dead is restored by the victory of the commune, and the dead are appeased by the rituals performed by the commune.”
Indeed, for Kazuiko Yamamoto the ethics of Mishima’s ultra-nationalism are so similar to those of the Kanun due to some key points structuring the traditional worldview of both Japanese and Albanian peoples. To mention a few: kinship is of great importance, the community transcends the individuals by including the living and the dead, there is an ethical obligation to keep the kin existing, the ethos of warriors is highly regarded, honour is connected to spoken words, paganism and ancestor worship are prevalent, etc. The Japanese scholar is very pertinent when he mentions paganism and ancestor worship as prevalent in the Kanun, because under the surface of a code of laws the Kanun’s essence is pagan and it expresses it in its worldview, and this is extremely important to understand the Kanun’s features. Kazuiko Yamamoto compares the rituals made by the Emperor of Japan to the Kanun’s recommendations for receiving guests. The Kanun preserved the ancient pagan belief that sometimes the Gods (or founding ancestor of the kin, which is often regarded as a God) visit the mortals in the form of guests, so sharing a meal and forging a besa are a duty to commune with the Gods/ancestors and thus to keep good relations with them to enjoy their providence. This is regarded as an honourable behaviour, so sacrilegious acts (like breaking the sacred oath, the besa) endanger the whole kin and are regarded as dishonourable, negating the honour of the offended that enables him to enjoy the Gods’ providence. The only solution then is to reclaim by blood the lost honour, because honour is a matter of life and death. French Indo-European scholar Jean Haudry highlighted that the earliest known form of Indo-European paganism involved a ritual invitation of the Gods by the head of the clan at his home to forge friendship by sharing a meal together. This structure if very reminiscent of the one at play underneath the Kanun. Although not Indo-European, it seems that the rituals performed by the Emperor of Japan in which he invites his ancestors to share a meal are very similar to this ancient Indo-European practice.
In Japan, the pagan religion of Shinto focuses on the divine nature of the Emperor and the sacred rituals he performs are thus very important. Mishima points to all the present problems of Japan (corrupt politics, greed, lack of purpose, dissolution, the uncertainty of national security) as originating in the fact that the Emperor is no more officially a living god. Mishima’s ultra-nationalism was not a promotion of Japan’s expansionist imperialism but of the Imperial system as a living example to follow to be a good Japanese and a good man. The stress put not on the individual monarch but on the system as a whole brings Mishima close to authors like Joseph de Maistre or Julius Evola. As for Albania, the only one who can compare to the sacred status somewhat similar to Mishima’s vision of the Imperial System is Skanderbeg. Skanderbeg, as we have mentioned several times, displayed a sacred dimension by his usage of elements and symbols taken from Indo-European paganism (and especially Albanian paganism) and summed up the Albanian identity, thus being our eternal polar star, the example to follow. Not following this polar star crippled our nation with various and still ongoing problems. Mishima writes that a true Japanese military (unlike the SDF) must be devoted to "protecting Japanese history, culture and tradition centered on the Emperor." Hence why he formed the Shield Society. Likewise, the ATP ambitions to be a kind of Shield Society devoted to protecting Albanian history, culture, tradition, and identity centered on Skanderbeg.
To conclude, what looks like an unusual parallel between Mishima’s ultra-nationalism and the Kanun of the Albanian Highlands is in fact easily explainable by similar worldviews both rooted in Tradition (as defined by Evola) that shaped Albania and Japan until very recently. Kazuiko Yamamoto describes this reality when he writes that “A society without state power, which regards spoken words more highly than written words, may be regarded to be a society of the mythological world. If the continuity of the cultural commune of the Japanese is guaranteed by the repetition of rituals performed by the Emperor, it is not a commune of the historical world, but a commune of the mythological world.” Hence why the ultra-nationalism of Mishima can present features so close to the Kanun, and that some similarities between Japan and Albania can even be spotted (like the February 26th incident and the 1937 Delvina revolt). Mishima’s ultra-nationalist vision can thus be a guideline for a renewal of Albanian nationalism by helping it espouse the Kanun’s ethics as distinguished by Kazuiko Yamamoto. Mishima defended Japanese identity as a destiny that one cannot avoid: one can be worthy of it or not. This is also the vision of the ATP for the Albanian identity: it is only a starting point from which one can become an Albanian worthy of the name. And this depends very much on ethics.
The Japanese scholar remarks “The ethical concepts of Mishima […] seem to be a logic present and applicable not only in Japanese society, but in societies and nations all over the world.” Indeed, if the Albanian Kanun is just the last surviving example of a common Indo-European ethics (in other articles Kazuiko Yamamoto remarks that the ethics of the Kanun and of the Iliad and Odyssey are the same) it can perhaps even serve as a basis to renew traditional European ethics to better defend our common European identity.
Although it sounds paradoxical to refer to a Japanese author to renew our nationalism, one must remembered that sometimes you have to travel far to better know yourself. This highlight from white nationalist author Greg Johnson on Mishima’s debate with leftist students of Tokyo University is a worthy piece of advice for all Europeans: “At one point, [Mishima] tells the audience that if they don’t know what it means to be Japanese, they need to go abroad for a spell.” Greg Johnson also rightly stresses that by killing himself, Mishima proved he was willing to die in order to defend Japanese identity and showed all nationalists what devotion to a cause looks like, so that they can be inspired to sacrifice time, energy, and personal happiness to pursue greater goods and prefer death to dishonour. This was also the attitude of our patriots that sacrifice everything they had to build our nation (from Oso Kuka to Midh’at Frashëri). As Ismet Toto declared in his trial, his brother believed “that the Albanians had reached such a degree of demoralization that no one no longer dared to speak out, and thus lies and corruption began to take deep and dangerous roots. From these and many other reasons […] he believed that one should make a sacrifice that has the meaning of a moral protest, to prove that those who love this Fatherland with all their souls, when they realize that the Fatherland needs sacrifice, they do it. And my brother endangered himself and self-sacrificed in a way so simple and so pure that it surprised most Albanians who live only to eat and produce children.” This was also the sacrifice of Yukio Mishima.